To the moon and back

Δε μ' αρέσει όταν σοβαρεύω. Αγαπάω το χαζοχαρούμενο εαυτό μου, που πειράζει συνέχεια τους άλλους και είναι μες στη βλακεία. Δε σκέφτεται τίποτα, απολαμβάνει την κάθε στιγμή και δεν κρατάει κακία. Ή και να κρατήσω, παύει να με απασχολεί. Μεγαλώνοντας όμως και ζώντας κάποια πράγματα παραπάνω, κάποιες απογοητεύσεις από εκεί που δεν το περιμένεις, συνειδητοποιείς πως δε μπορείς να είσαι πια ο ίδιος. Μπορεί σχεδόν όλα να πάνε καλά, να διασκεδάζεις, να είσαι υγιής κι όμως να σου λείπει αυτό το γαμημένο κάτι που θέλεις περισσότερο από ό,τι έχεις, αλλά το σύμπαν, όντας μεγάλη πουτάνα (τεραστιαίων διαστάσεων), να κάνει τα πάντα για να μην το αποκτήσεις. Εκεί είναι που απορείς όταν πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ενώ κανονικά θα έπρεπε να μη σε απασχολεί, ή να σε απασχολεί κάτι άλλο. Και να νευριάζεις ακόμα περισσότερο όταν, ενώ νομίζεις ότι όλα ξεπερνιούνται, με πολλή προσπάθεια, το να ξαναγυρίσουν είναι υπόθεση δευτερολέπτων...

----------------------------------English Version--------------------------------------------------

I hate it when i get serious. My happy side, the one teasing people all the time and being crazy is what i love the most. The one who doesn't think of anything pessimistic, enjoys every second and forgets easily. Or, even when I don't forget, it stops bothering me. While growing up though and going through some certain situations, some unexpected disappointments, you realise that you will never be the same. What if almost everything is set up in the right way, what if you are having fun, being healthy? You still miss this bloody something that you want more than everything else and the universe, given the fact that it's big whore, does everything it can to prevent you from obtaining it. It's then when you find yourself thinking, while you shouldn't. Moreover, what is making you even angrier is that when you finally thought you got over everything with a lot of try, it all comes back within some seconds...