Define Happiness!!! :D

Να έχεις ζητήσει από τις φίλες σου που έχουν πάει στο river party να σε πάρουν τηλέφωνο όταν παίζει live το "I suppose" , να είναι σε διαφορετικό σημείο και να το θυμούνται, να σε παίρνουν και οι 2 και να το ακούς στερεοφωνικά από 2 κινητά !!! Priceless :D:D:D

Soundtrack of the day.. #1

Σωπαίνω, δε μιλώ - Αυστηρώς Ακατάλληλοι --> Τι παραπάνω να πεις όταν δε μπορείς να μιλήσεις...;

The begining song - Rita Redshoes --> Γιατί η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και είναι το χειρότερο όνομα για πεθερά!

How to save a life - The Fray --> Where did i go wrong??? =(

Ω μα τι σύμπτωση!!!

Η λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του fail και της σύμπτωσης δε θέλει παρά λίγα δευτερόλεπτα για να ξεπεραστεί. Η συνταγή; Απλή!!! Ένα τραγούδι, 2 φίλους που θέλουν να αγοράσουν CD , έναν ιδιοκτήτη, ένα σταθερό και ένα κινητό τηλέφωνο.

Όλα ξεκίνησαν κάπου στις αρχές Ιουνίου, όταν, παρασιτώντας στη Σάμο μετά την εξεταστική,έλαβα το τραγουδάκι που ακολουθεί σα δώρο/όργανο δολοφονίας/μετεωρίτη-στο-κεφάλι και το οποίο είχε πάρει τη θέση του στα repeats τ ου mp3 player! Ομολογώ πως δεν είχα ξαναακούσει ούτε για το τραγούδι, ούτε για το συγκρότημα. Οι From Autumn To Ashes και το "Autumn's monologue" ήταν από τα κολλήματά μου για καιρό... - =( -

Οι μέρες πέρασαν και βρέθηκα στην αγαπημένη μαμά-πατρίδα πλημμυρισμένη από συναισθήματα ευγνωμοσύνης για το αγαπημένο μας σύμπαν που είχε φροντίσει να με στείλει πίσω και να γεμίσει τις μέρες μου με δραστηριότητες που δε μου άφηναν χρόνο ούτε τουαλέτα να πάω! Ένα από τα πολυάσχολα πρωινά λοιπόν, πήρα τον καφέ μου σε πλαστικό ποτηράκι και επισκέφθηκα ένα φίλο μου φαρμακοτρίφτη από το μπακάλικό του. Με συνοδεία λοιπόν των μελλοθάνατων πελατών, ένα συναρπαστικό πρωί ξεκινούσε!!!

Κανείς όμως δεν προέβλεψε την έλευση ενός άλλου φίλου, με κλασικό ποδηλατάκι μαμάς με καλάθι, αυτό που έβγαινε σε μπορντώ, μπλε και καφέ με κάτι μπρονζέ-χρυσά γράμματα, ο οποίος ήθελε σώνει και καλά να αγοράσει CD...

Λίγο η περιέργειά μου για το μαζοχισμό του στην εποχή του download, λίγο το γεγονός ότι είχα να πατήσω σε δισκάδικο από το 2002, με έκανε να πάω μαζί τους. Κι εκεί που ψάχναμε για δίσκους, ρώτησα όλο χαρά τον ιδιοκτήτη: "Έχετε δίσκους των From Autumn To Ashes;;;".

Ο άνθρωπος, αφού κινδύνεψε να καταπιεί ό,τι μύγα έμπαινε στο μαγαζί για τα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα, επικοινώνησε με το περιβάλλον και όλος χαρά δηλώνει: "Δεν το πιστεύω, είσαι κοπέλα, στα Τρίκαλα και ακούς From Autumn To Ashes !! Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου!!!"

Εντάξει φίλε σκέφτομαι, υπάρχουν και χειρότερα με την πολύχρονη παραμονή σε αυτή την πόλη και ξαναγύρισα στους άλλους δύο , αφού μου είπε πως δεν υπήρχε το CD. "Στάσου μία να ακούσεις κάτι...!" Πηγαίνει χαρούμενος χαρούμενος προς το σταθερό τηλέφωνο, σχηματίζει έναν αριθμό και το κινητό που ήταν στον πάγκο άρχισε να χτυπάει....

"Oh why can't i be what you need, a new improved version of me...."

Μετά άντε να μην πιστέψεις ότι κάποιος εκεί πάνω δε σε δείχνει και γελάει..!!!

Hello darkness my old friend a.k.a. (Εν αρχή ην ο μπαγλαμάς)...

Τώρα μην ψάχνετε και πολυτονικό σύστημα πληκτρολόγησης, εδώ βαριέμαι να αλλάξω και το CSS, που υποτίθεται ότι θα 'πρεπε να το έχω κάνει πριν καν αρχίσω να γράφω. Άσχημο πράγμα να κατέχεις κάτι :p Με τόση νωθρότητα όμως, μάλλον νιώθω περισσότερο ως παρά τρίχα Διπλωματούχος Μηχανικός Πληροφοριακών Συστημάτων σε χειμερία νάρκη. Αυτό όμως λίγη σημασία έχει αυτή τη στιγμή.

Κι είπα πως δε θα ξαναbloggάρω, γιατί κάθε φορά γράφω ένα post και μετά εμφανίζομαι μετά από 3 μήνες. Ούτε ο κάφρος άντρας που λέει στη γυναίκα του πως πάει για τσιγάρα να 'μουν! Αφορμή για το blog είναι κάμποσα fails, τα οποία δε θα τιμήσω αναφέροντάς τα στον τίτλο του blog, ένα ντεκαπάζ και ένας μπαγλαμάς. Α! και μία μεγάλη δόση αδράνειας και βαρεμάρας, για να μην ξεχνιόμαστε...

Όταν είσαι γυναίκα και δεν έχεις την τύχη να έχεις μνήμη χρυσοψάρου ή τη δυνατότητα εγκεφαλικού shift-delete, ή απλά το skill μαμ-κακά-νάνι-τηλεόραση-άντε και καμιά σκούπα (πράγμα που σε κάνει την κόρη υπόδειγμα στις φίλες της μαμάς σου και περιζήτητη wannabe γεροντοκόρη), τότε δυστυχώς ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων με μεγάλη φαντασία, οι οποίοι, όπως λέει και ο φίλος μας ο Steve στο Shameless, "People with big imaginations get bored when nothing much happens".

Περίπου σε αυτή τη θέση βρέθηκα όταν, λίγες μέρες πριν, πήρα την απόφαση να αλλάξω χρώμα μαλλιών (ολοκλήρωση του ολοκαυτώματος), να βγω φωτογραφία κρατώντας ένα μπαγλαμά και αυτός ο μπαγλαμάς να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τον τίτλο του blog, μιας και το "Just another failblog" δεν παρακίνησε κανένα να το διαβάσει! Aν περιμένετε πάντως μουσικές περιπλανήσεις στα ταξίμια της Μικράς Ασίας, απατάστε οικτρά!! Μόνο κιθάρα ξέρω να παίζω, και, για να δημοσιεύσω ηχογράφηση, πρέπει να συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό, ή η βαρεμάρα μου να προσεγγίζει τα ίδια επικά επίπεδα..